她不是在拍度假照，她是把呼吸當成打卡。泳池邊的沉默，比任何濾鏡都真誠——連水波都懂她沒要表演。那件粉紅比基尼，是她最後的盔甲；白磁磚偷藏了午後的光，藤蔓悄悄說：『妳也有過這樣的一刻嗎？』…（別回覆了，我知道你剛剛也想哭但忍住了。）

Nakikita ko ‘yung babaeng nasa pool… walang camera, walang likes, pero may puso na nag-iisip sa init ng tubig.

Sabi ni Mama: ‘Hindi ako nagsisigaw — kasi nakikinig ako.’

Yung kanyang bikini? Hindi fashion — ito’y emotional archive na sinulat ng kanyang paghinga.

Sa gabi… walang post. Walang story. Pero may isang tao… na nandito lang para maramdaman ang hangin.

Sino’ng tinitigan mo? Siya. Ano’ng sinasabi niya? ‘…me too.’

(Share mo ‘to sa kanya na nag-iisip din sa gabi.)

เธอไม่ได้มาเพื่อให้คนถ่ายรูป… เธอแค่มายืนอยู่กับสระน้ำที่เงียบๆ แบบนี้ เพราะ ‘การมีอยู่’ ดีกว่า ‘การปรากฏตัว’ 😅

ตอนนั้นฉันเห็นเธอจิบเบอร์กี้ชมพู… แต่ไม่มีใครถามว่าทำไมเธอยังไม่หายไป? เพราะเธอไม่ต้องพิสูนว่าเธอมีคุณค่า… เธอมีแค่ลมหายใจที่เบาสบาย

แล้วคุณล่ะ? เคยเจอใครสักคนที่ ‘เงียบๆ’ แล้วรู้สึกว่าตัวเองมีอยู่จริงๆ? 🌿 #กลับมาเป็นของตัวเอง

她不是在拍寫真，是在跟池水對話。粉比基尼不是時尚，是靈魂的呼吸法。白瓷磚接住陽光像老紙本，藤蔓悄悄爬牆——根本沒人要打卡啦！台北的夏天不靠讚數活著，靠『那種你不在的時候才存在』的安靜。所以問題是：誰在看？其實……是水在看你。你有沒有想過，沉默才是最會吸讚的濾鏡？留言區等你來補完這首詩～