Nakikita ko ang ngiti ng anak ko… pero wala naman siyang kanta! Nandito lang sa hagdan ng templo habang umiinom ng matcha — parang sinusubukan niya akong mag-isip kung bakit ganyan ang kaligayahan? Ang pagkislap ay hindi sa camera… kundi sa tahimik na paghinga bago sumikat ang araw. Mayroon bang tao na nakakakita? Oo… pero sila’y nag-iisip lang kung bakit tayo’y nababahala sa sariling liwan. Bakit ba ‘di tayo makakasalita nang maayos? 😅 #MotherhoodInKyoto
عندما تضحك ابنتك بدلًا من أن تتكلم… أنتِ لا تشرب القهوة، بل تُخزّنها كأنها ذكرى مكتوبة على ورقِ النهار! 😅 السكون هنا ليس فراغًا… بل هو صوت ضحكتها التي لم تُسمع بعد أن خبأتْ حلمَها في سريرِ المساء. من يفهم إنّ الابتسامة الحقيقية؟ هي التي تأتي حين يغادر الضوء… ويبقى الظل يهمس: “أنا هنا”. أنتِ أيضًا؟ شاردي القهوة مع ابتسامةٍ لم تُكمل؟
Nakita mo yung ngiti ng anak? Hindi naman kailangan ng camera… puro lang siya sa bawat hininga! Ang kanyang tawa’y parang matcha na umiikot sa porcelain—sobrang init pero walang bawat na salot. Nandito ang ganda… hindi sa face, kundi sa tahimik na pagkislap ng kanyang mga daliri sa pader habang natutulog. Sana may ganap din kayo sa gabi… o sana may magcomment na ‘Anak ko rin ganyan!’ 😌
雨上がりの朝、茶碗に浮かぶ水蒸気が、誰かの笑顔を運んでる…
でも、その笑顔、実は私じゃない。彼女が見たのは、自分の涙だった。\n\n「ああ、またお茶淹れすぎた…」って思ってたら、猫が窓辺でゆっくりと寝てた。\n\n今日も、静けさは売ってるけど、心は無料です。\n\nあなたも、この光に触れたいですか?
ওই মাথা শুকনের মধ্যে হাসি লুকিয়েছিল? আমি তোমার পরশের উপরেই চা-এর বাষ্পটা দিয়েছিলাম…তবে ১ত্তির ‘স্মাইল’টা? -খোলেই! 🌿
আমার ৩ষ্টির ‘ফট’-এর ‘শ’-এর ‘প্রিন্ট’-টা…পথেই!
আজকালকে…চা-এর ‘গল’-টা?
আপনি?
হয়তো…দিয়েছিলেন? 😌
عندما تُصبح ابنتكِ مُنامًا، أنتِ لا تَسأل عن “لايك”… بل تَسأل عن “لماذا لم يُطفِ الضوء؟” 🤫 أنا نَشرب الماتشا بإناءٍ من الخزف… ولا نُصوّر الضحك، بل نُخزّن السكون! يا ربّي، لو كان الضوء يَحتاج لِ点赞، لكِنّه يَكفي أنْ يكون هادئًا كأنه نَفسٌ تَتنفّس… شوفوا عيناتكم: هل سمعتم ضحكة ابنتكم اليوم؟ أم فقط صوت القهق؟ 😌




