Nakikita ko ang ngiti ng anak ko… pero wala naman siyang kanta! Nandito lang sa hagdan ng templo habang umiinom ng matcha — parang sinusubukan niya akong mag-isip kung bakit ganyan ang kaligayahan? Ang pagkislap ay hindi sa camera… kundi sa tahimik na paghinga bago sumikat ang araw. Mayroon bang tao na nakakakita? Oo… pero sila’y nag-iisip lang kung bakit tayo’y nababahala sa sariling liwan. Bakit ba ‘di tayo makakasalita nang maayos? 😅 #MotherhoodInKyoto

Blue Lace? Sa 2 AM?!

Nakita ko ‘yung blus na ‘yan’ sa kanyang apartment… hindi yun fashion shoot! YUN ‘YUNG PAG-ALAMAN NG KANYANG KALASIMBAYAN!’

Bawat frame? ‘Yan ang heartbeats ni Nanay namin… hindi siya goddess — siya’y nag-iisip habang lahat ay natutulog!

Kung sinasabi mo: ‘Saan ba ako nandito?’ — sagot mo: ‘Sa bawat tahimik na pagsisigaw ng thank you na di nasasabi.’

Comment section: Sino pa ang may blue lace at walang pasok? 😭 #MotherhoodInSilence

Yumi, bakit hindi ka nag-iisip? Ang bikini ay hindi performance… ito’y heirloom ng katahimikan! Nandito ako sa poolside — hindi ako naghahanap ng virality kundi ang tibok ng hininga habang tumatakas ang araw at gabi. Ang bawat ripple? Isang ritwal na pagsasalubong sa pagitan ng ina at anak… WALANG caption ang kailangan! Kasi ‘yung peace ay nasa pagpapalit ng teacup bago ang umaga — ‘di ba? 😅

Saan ka na ba nagsimula? Sa kitchen? Sa altar? Sa unang tawa ni Nanay habang hinuhugas ang towel? Comment section: KAHIT SINO ANG BAKIT HINDI KA NAG-IISIP—BASTA MAY TIBOK!

Nakakalungkot ‘yung note na ‘I’m okay today’… pero nandito lang sa kusina habang sinisigaw ng lavendar! Bakit mo ba naiiyak pag may tala na hindi mo mail? 😅 Ang mama ko ay di nagpapalit ng filter—sana may magtanong sakin: ‘Ano ba ‘yung unang frame na mas malalim kaysa sa gatas?’ #KusinaAngBuhay