ถึงจะไม่ได้ถ่ายรูปเพื่อให้คนเห็น

แต่ทำไมถึงมีคนมาชมว่า ‘สวย’ เหมือนกันล่ะ?

เราไม่ได้ไปถ่ายเพื่อแฟชั่นหรือไลค์นะครับ แค่อยากกลับมาหายใจเหมือนเด็กๆ ที่เคยเล่นทรายในโตเกียว

สิ่งที่ซ่อนไว้ในภาพก็คือความเงียบ

ไม่ใช่แค่ทะเลหรือแสงแดด แต่มันคือช่วงเวลาที่สงสัยตัวเองว่า ‘เราพอไหม’ แล้วเราก็ยังอยู่ตรงนั้น…

คนบอกว่า ‘สมบูรณ์แบบ’

แต่จริงๆ แล้วมันแค่ ‘จริง’ ไม่มีฟิลเตอร์ ไม่มีการปรับรูปให้ดูดีขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว แค่เป็นตัวเองในวันที่เหนื่อยจนอยากหยุดเล่นบทบาทของ ‘ผู้หญิงที่ดูโอเคตลอด’

เธอไม่ต้องสวยเพื่อให้มีคุณค่า

เธอแค่อยู่ตรงนั้น ก็พูดได้มากกว่าใครหลายร้อยคำแล้ว ใครอยากไปแช่น้ำหน้าเว็บไซต์? คอมเมนต์มาเลย — มีคนรออยู่ตรงหาดเช่นกันนะ 😌

แสงกับความอ่อนโยน

ตอนเช้าแบบนี้…ถึงแม้ไม่มีใครเห็น ก็ยังมีคนอยู่ในห้องนั้นที่ มีตัวตน เธอไม่ได้ยิ้มให้กล้อง แต่กล้องกลับรู้สึกว่า ‘ใช่แล้ว’

เงาสะท้อนความจริง

กระจกไม่ใช่เครื่องหมายของความสวย แต่คือหน้าต่างสู่ ‘การยอมรับตนเอง’ แค่นิ้วสัมผัสเข่าเบาๆ ก็พอแล้วที่จะบอกว่า ‘ฉันอยู่ตรงนี้ และฉันโอเค’

พลังเงียบที่แรงกว่าเสียงดัง

เราสอนให้หญิงสาวต้องดูดี มั่นใจ เจ๋งขนาดไหน? แต่จริงๆ แล้วพลังแท้ๆ มันอยู่ที่การแต่งตัวสวย…โดยไม่มีใครเห็นเลยนะฮะ (ซื้อถุงเท้า丝มาใส่เพราะรักตัวเอง…ไม่ใช่เพื่อแฟชั่น)

ใครเคยรู้สึกแบบนี้ในห้องคนเดียว? คอมเมนต์มาแชร์กันเถอะ! จะได้มีคนเห็นเราบ้าง — โดยเฉพาะตอนสามทุ่มครึ่ง 😅