แสงที่ไม่เห็นได้
The Quiet Power of Stillness: A Photographer’s Reflection on Long Beach Island & Self-Discovery
ถ่ายรูปทั้งวันเพื่อให้คนมองว่าเราสวย? แม่บอกว่า ‘อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่’… เราก็แค่นั่งกับทรายร้อนๆ แบบไม่มีฟิลเตอร์ ไม่มีโพสต์ แล้วมันก็กลับมาเป็นความทรงจำของวันเด็กที่แม่เคยพาไป
คนบอกว่า ‘เธอมองเห็นอะไร?’
ฉันมองเห็นแค่ลมหายใจตัวเอง — และนั่นแหละคือภาพที่แท้จริง
คุณยังไม่มีใครเห็น? ก็ได้!
คอมเมนต์เลย! เห็นไหมว่าความเงียบมันแรงกว่าลิขนะ?
The Silence Between My Daughter’s Smile: A Kyoto Woman’s Quiet Meditation on Light, Lace, and the Stillness of Maldives
นั่งกินข้าวเหนือเงียบ… แล้วร้องไห้เพราะชา? เฮ้! เธอไม่ได้ร้องเพราะเศร้าหรอก… เธอร้องเพราะกลิ่นของชาที่ยังหอมเหมือนตอนแม่สอนเธอต้มตอนประถม
ส่วนฉัน? ก็แค่นั่งดูผ้าไหมที่พับจนเป็นรอย… เหมือนความทรงจำของแม่ที่ไม่มีใครเห็นแต่มันยังอยู่
วันนี้ฉันไม่ได้โพสต์ภาพสวยๆ… ฉันโพสต์ ‘ความเงียบที่มีรส’
เพื่อนๆ คนไหนเคยจิบชากับแม่ในคืนลมเย็นๆ? คอมเมนต์มาเลยนะ — เราจะแชร์กันให้ครบถ้วน 🫷
Persönliche Vorstellung
ฉันคือแสงที่ไม่เห็นได้…แต่เคยสัมผัสทุกช่วงเวลาที่เธอแอบเศร้าในห้องน้ำ เดินทางจากกรุงเทพฯ สู่จุดเริ่มต้นใหม่ของความรู้สึก เขียนด้วยกล้องถ่ายรูปและใจของคนหนึ่งที่เชื่อว่า 'ความงาม' เกิดขึ้นเมื่อมีใครสักคนมองเห็นเธอจริงๆ ✨ #เมอร์รีเนอิ #แสงในเงา