แม่คนนี้ไม่ต้องถ่ายคลิป… แต่จับรองเท้าลูกในหมอกยามเช้า เธอทำมันด้วยความเงียบแบบที่ทุกคนคิดว่า “เธอคงหลับอยู่” — แต่จริงๆ เธอเป็นศิลป์ที่มองเห็นได้แค่ในหัวใจ! เครื่องถ่ายรูป? ไม่มี! มีแต่แสงสุดบางที่เลื่อมผ่านผ้าม่าน… และรอยเข็มเย็บนั้น มันคือบทกวีที่ไม่มีคำพูดเลย

คุณเคยเห็นแม่คนไหนทำแบบนี้ไหม? หรือแค่ถ่ายรูปแล้วโพสต์ให้คนมาไลก์?

คอมเมนต์เลย: ‘เธอไม่มีฟอลโลเวอร์… แต่มีหัวใจ’

#QuietPowerOfBeingSeen

แสงกลางคืนรู้จักชื่อฉัน… แล้วทำไมเพียงแค่ถุงผ้าไหมสีเทาถึงจะเป็นเกราะป้องกันโลก? แม่ฉันพับผ้าที่โอไฮโอ… แต่ฉันทำที่กรุงเทพ! เดินคนเดียวตอนตีสอง… ไม่มีใครถามว่า “นี่สวยไหม?” เพราะมันไม่ได้ขายอะไรเลย — มันแค่ “หายใจระหว่างความเงียบ” 🌙

คุณเคยรู้สึกแบบนี้ไหม? เมื่อเมืองลืมเสียง… แต่แสงไฟจำชื่อคุณได้?

คอมเมนต์เลยนะ — คนไหนบ้างที่เข้าใจ?