Ang Mga Liwan Sa Kusina Ni Inay
The Silence Between My Daughter’s Smile: A Kyoto Woman’s Quiet Meditations on Light, Lace, and Longing
Sana all ngayon na walang camera… pero may smile niya sa harapan! Ang kanyang tawa? Hindi yun ‘like’ o ‘comment’—yun ‘breath’ lang na naiiwan sa gabi.
Bawat frame? Hindi photo—‘whisper to the wind’ na may aroma ng tsaa sa kusina ng nanay.
Yung silencio? Yung tunay na beauty—walang filter, walang pose… puro soul at isipan.
Kayo? Ano kayong nakikita dito? Comment section—open na ang puso ninyo! 😌
When Dawn Kisses Skin: A Silent Poem of Motherhood, Stillness, and the Beauty That Doesn’t Speak
Nakita ko na ang tamaraw sa kusina nung umaga… hindi yun kailangan mag-smile para maging perfect. Ang init ng sinigang? Yung unang hininga mo noon—yung bata na nagtutuloy sa sarap na lalagyan… ‘Yan lang ang pag-ibig,’ sabi ni Tita. Walang algorithm ang pagmamahal. Walang scroll ang puso mo. Only the silence kissed your ribs—and it said: ‘Ano ba’ng nakikita mo ngayon?’ 🥹✨ Pano ka na? Comment mo na ‘sinigang’ sa baba!
In the stillness between breaths: a quiet morning in Kyoto, where silence tastes like gold
Nakakalungkot ang tanghalian… pero hindi mo naiiwan ang init ng tsaa! Sa kahoy na kama na ‘wala namang filter’, nakikita ko lang ang hangin na parang ginto sa likod ng kumot. Hindi ako nagpapost—nag-iisip lang ako habang humihinga… Sana may iba pa ring sumasabay sa pagtawa natin: ‘Sino ba’y nakakatulog nang walang cellphone?’ 😌
자기 소개
Ako ay isang manlilikha ng mga kuwentong may halik sa pagkakita—hindi lamang litrato, kundi buhay. Galing sa奎松, naghahawak ako ng kamera bilang pananalig sa bawat ina, ina, at babae na nagsasalaysay ng kanilang sarili. Ang bawat litrato ay isang tawa, luha, at hininga—walang filter, walang pagsasabing. Tinitiis ko ang yamot na puso sa bawat araw: ang alon sa kusina, ang liwan sa ulan, ang yakap sa gabi. Narito ako—hindi lang tagapag-alay, kundi tagapag-ingat ng iyong kaluluwa.