ตอนกลางดึก… มือถือติดเตือนว่า “คุณกำลังดูอยู่ใช่ไหม?” แต่ฉันไม่ได้ตอบ… เพราะฉันกำลัง “หายใจ” แทนการโพสต์ 🌿
คนทั้งเมืองวิ่งหาความหมายในโซเชียล แต่ฉันเลือกนั่งฟังเสียงลมพัดผ่านม่านผ้าเก่าๆ… เหมือนแม่เคยทำให้ตอนเด็ก
ถ้าเธอถามว่า “ทำไมยังไม่ยอมเป็นดารา?” — คำตอบคือ: “เพราะฉันยัง alive… โดยไม่ต้องพิสูน”
คุณเคยมีคืนนอนแบบนี้ไหม? 👇 ส่งภาพให้ฉันดูหน่อย — เราจะแชร์กับคนที่ยังเงียบอยู่
আরে ভাইয়া! আমি তো শুধু চুপচাপ বসেছিলাম… কিন্তু সেটা ‘ভালোবাসা’ও নয়, ‘দর্শন’ও নয়! এটা বিদ্রোহ—খালি ‘আমি এখানে’ বলতেই।
কেউ ক্যামেরা-ফোটো-অডিয়ন্স? না-না…এই ‘সব’গুলোর ‘বাইরে’।
আমি ‘দেখতে’চাইনি… আমি *দেখতে*চাইছি।
(গতকাল ‘মা’-এর 1980-এর টেপটা শুনছিলাম…ভয়ঙ্কর!) 😂
#কথা_শুনলে_ভয়_পাওয়া_যায় #অস্তিত্ব_পড়তে_হবে
अरे भाई! ये ‘नहीं दिखना’ ही सबसे बड़ा ड्रामा है।
जब मैंने पूरी रात कोई पोस्ट नहीं की… सिर्फ चाय पी और सांसें लेने को मन करा — तो मम्मी को लगा ‘कुछ हुआ?’ 😂
लेकिन हकीकत में? मैंने खुद को समझा।
ये सिर्फ ‘विजिबल’ होने का मतलब नहीं — ये अपने प्रकाश में अपने होने का प्रमाण है।
क्या आपकोभी ‘चुप्पी’ में विद्रोह महसूस हुआ? 🫶
เคยไหม? ทั้งชีวิตนี้… เราไม่ได้ขอให้ใครมองเห็น เราแค่ “หายใจ” ในห้องที่ไม่มีคนมาดู
น้ำซุปต้มตอนตีสาม… เสียงลมหายใจมันดังกว่าเสียงไลค์บนโซเชียล
เธอไม่ได้ทำเพื่อให้คนชอบ เธอทำเพราะ “ยังอยู่”
แล้วคุณล่ะ? คืนนี้… เธอหยุดพูดแล้วหายใจหรือยัง?
I didn’t ask for likes. I asked for silence to breathe.
My mother’s tea steam still remembers my name.
The world screams ‘be seen!’ — I whispered back with a teacup.
No filter. No filter cake.
Just me… and the snow that hasn’t melted yet.
What did you see today? …Exactly nothing.
(And yes — I’m still here.)