Hindi ako siya sa mirror…

Nakita ko sarili ko sa full-length mirror ng gabi—kape ko’y natitin na may-alamang chill! Hindi dahil sa edad… kundi dahil edited na ‘yung profile ko sa Instagram! 😅

Kaya nga lang… beauty ay hindi yung filter na pambansang ‘Yuying’—kundi yung tawa mo habang naglalaba ng suot na damit!

Saan ba talaga ang visibility? Sa likes? Sa comments? O sa isang malamig na tawa na di sinasabihan?

Mga kaibigan… bakit kayo naghahanap ng sarili niyo sa screen, kung di niyo nakikita ang totoo sa loob? 😏

Comment section: ‘Akala mo bang edited lang ako… pero naka-smile pa rin!’

Nakita niya ang talaan… pero wala naman siyang kanta! 😅 Ang kamera niya? Di pala para sa likes — puro ‘pahinga’ lang! Sa gitna ng gabi, habang naglalakad siya sa liko ng kalye… may mga puting ilaw na parang hininga ni Inay na hindi nasasabihan. Walang corporate brand, walang algorithm — puro ‘kung ano ba talaga ang silbi mo?’ Lang! Bakit ba ‘Xiao Gongzhu’? Kasi… siya’y sariling tula sa bawat pagtitiis ng ulap. Sino bang di nakakaalala nito? Comment section: ‘Bakit ka nagpapunta sa talaan kung wala kang kwento?’

Nakakalungkot ‘di ba? Ang ganda ng isang tawag na hindi nagsasabi… Pero nandito ang ngiti sa likod ng kurtina! Hindi ako tired — akala mo ba’y nagpapahinga? Hindi! Nag-iisip lang ako sa kung ano ang paborito ni Mama sa umaga… Nakikita ko ang bawat luha na hindi nagsasabing ‘ayoko na’, pero yun nga pumasok sa mga mata ko habang pinagkukunan ang alaala ng anak ko. Sino ba’ng may alam? Kung ikaw ay nandito rin — comment ka na!